اشک و لبخند و نگاه به سقف خانه

و 

دودهایی که همدم با ریه هایم آه میشوند و بالا میروند 

این روزها دردهایم رادر پاکتی گذاشتند و برایم میفرستند 

من و این ثانیه ها توهم هستیم ... 

توهم سرد و رنگی 

توهمی که تا اعماق وجودت میروندو غم میزدایند و ماندگار میشوند

سیگار و نگاه به سقف

همین 

سام غمگین

 این  روزها بسیار عاشق شده ام 

این روزها حالم بسیار خوب است 

این روزها بسیار عاشقانه غم هایم را وصف میکنم

من در آغوششان خفتم

و باران چشمهایم جاریست 

روزهای بارانی در آغوش یار

 عمریست ریه هایم به تنفس این هوای مسموم عادت دارند 

من به این لحظه ها معتادم ...

شریان هایم به خیانت و بی قانونی و نبود معرفت عادت کرده اند

من مسموم دیگر به حبس نفس اعتقادی ندارم 

 فکرهایم در سرم جفت جفتند و من تنها 

من به جفت بودن فکرهایم اعتقادی ندارم 

سام مسموم 

به هر آنچه از معرفت میپذیرفتم مشکوکم

به برادری و رفاقت

به وجودیت و جنس انسان مشکوکم

به نشکستن دلهای امروزی 

به تحمل و صبر و استقامت و خم نخوردن مشکوکم

حتی تازه گی ها به ماندن و نرفتن مشکوکم

به خاک  روی  چمدان درون کمد که  عمریست از سفر بازمانده مشکوکم

من حتی به رفتن ها و برنگشتن هایم مشکوکم 

سام شکسته ی امروز

چند روزیست تمام غمهایم همدست با روزگار بر عرشه ی زندگی سکان  میچرخانند ...

هم روزها تاریک شدست و هم شبها ظلمات...

هم ثانیه ها سکوت کرده و هم  غفلت بهت زده شده .....

من هم آوای بهترین روزهایم امیدوارانه ساز دلتنگی مینوازم.....

گویی  چوپان گوسفندانی هستم که امروزسگهایش  هم دست گرگها گله میدرانند ...

هم نی در دستانم میرقصد و هم دشت شور لاله دارد ....

 به تمامی هر آنچه از ندانستن هایم فهمیدم سوگند یاد میکنم 

تو تمام بودنت ، که حسم را مهربان تر مینوازد 

چه در آسمان و چه زمین 

هر سیاره ای که باشی

چه ناهید و چه ماه

همچنان بر سر در دل آشوب هایم میدرخشی 

بی آنکه از خورشیدی نوری بتابانی

بی انعکاس

با تمام خود حقیقی ات 

با تمام درون تابی ات 

تو تمامی تلالو ای هستی که از درون بیرونی ترین احساست  انعکاس یافته 

سام ناموزون زلال

با دستانم هر دو پلکم را باز نگاه میدارم تا خاطراتت در پس چشمان بسته ام نقش نبندد 

و با شادی لحظه های قدیمی اشک این ثانیه هایم را فراموش نکنم 

شوری اشک  هایم زخم های امروز را تازه نگه میدارد 

من امروز خیلی چاق شده ام 

قصه میخورم غصه میخورم ، هوا میخورم و جالب تر اینکه طعنه میخورم 

سوختن این روزها آسان شده 

آسان تر از خاموشی دیروز

سام این روزها

 برای خودم مینویسم 

خودمهایی که عمری زیر پای واژه هایی نظیر " فقط بخاطر تو هایم"  لگدمال شدند

خودمهایی که در کش مکش به خود آمدن ها و دگرگون شدن ها نادید گرفته شدند

من نه از شناخت روان  عقلا حرف میزنم 

و نه ناراحت از اینکه میگویند  دلم کاروانسرای هوس است 

چون میفهمم این واژه های غریب ،  حرفهای توست نه حقیقت من

ناراحتی که چرا انقدر مخاطب خاص دارم؟

خاص بودن این روزها عادی عادی است

من دیگر 

فقط از خودم مینویسم

نه بخاطر حرف تو 

چون به تازگی یافتمش 

در جستجو میان فراموشی خود و حرف از دیگران ، خودم را " هدیه گرفتم

من از این پس از خودم حرف میزنم ....

نه تو...

نه ما....

فقط خودم خالی...

شاید هم خودم تنها ...

شاید هم خودم خالی تنها.

سام ناموزون سحرگاه 

چـــــــــــقدر ساده میشود حساب و کتاب

و چـــــــــه آسان تر تکیه کردن 

وقتی که مرد باشی

وقتی که بتوان روی حرفهایت حساب کرد

وقتی که بتوان بر شانه هایت تکیه زد 

وقتی که  معنی سفر ، دور تو گشتن باشد...

مرد که باشی 

در وادی تو

روباهها جایی ندارند

تمام وفاداریت میشود بودنت

همانی که بودی

ماندنت

همانی که قرار بود بمانی

در وادی تو

عطر مردانگی  موج میزند .

همین 

سام ناموزون

قصه از جایی شروع شد که سینه ی مترسک هم درد گرفت 

و از فردایش کلاغ ها هم نوای قصه ی غصه اش گریستند

پاهای مترسک در خاک فرو رفته بود

و جسمش پر از کاه و گل بود

ژنده پوش بی صبری های دیروز 

اکنون دیگر تاب ماندن نداشت 

قصه ی مترسک به آنجایی رسید که 

باد با سقوطش به بی صبری هایش پایان داد.

این است عاقبت قدر منظره های دشت را ندانستن 

این است عاقبت حق بیشتر طلب کردن

سامان نداشتن و بی قراری کردن 

این عاقبت سام  تنهاست